اعتیاد به پیرسینگ: ابراز خویشتن یا خودزنی؟

آیا تا به حال دقت کرده اید افرادی که رو به تتو و پیرسینگ می آورند، بیشتر از یکی دارند؟ یا اگر فقط یکی روی بدن خود دارند، قصد دارند که در آینده باز هم روی بدن خود بزنند؟ آیا این رفتار صرفا نوعی اصلاح بدن، ابراز خویشتن، خودزنی یا نوعی اعتیاد است؟ اعتیاد به پیرسینگ مسئله ای است که شاید شما به شوخی به آن اشاره می کنید، اما در واقعیت اندورفین عامل نیاز روانی به سوراخ کردن های بیشتر بدن است.

فرهنگ فعلی رایج بین نوجوانان و بزرگسالان تتو و پیرسینگ را به عنوان شکلی از بیان خود قبول کرده است. این امر به حدی رایج شده است که در برخی از گروه های جامعه نداشتن تاتو و پیرسینگ بدین معنی است که فرد هنوز وارد دوره بزرگسالی نشده است. ستارگان ورزشی، خواننده ها، برخی از بازیگران و مشاهیر تتو و پیرسینگ دارند و این باعث شده طرفداران آنها نیز به چنین کاری متمایل شوند.

شاید در خبرها زیاد در مورد افرادی خوانده باشید که برای تنها یک یا دو پیرسینگ و تتو مراجعه کرده اند، اما پس از آن تمام صورت و بدن خود را با فلزات و نقوش مختلف پوشانده اند. آیا واقعا این رفتار برای ابراز چیزی به جامعه است یا نوعی خودزنی است؟

آیا اعتیاد به پیرسینگ خودزنی است؟

آکادمی روانپزشکی کودکان و نوجوانان آمریکا در سال 1999، در بیانیه ای اعلام کرد که تتو و پیرسینگ بیش از حد همراه با پوست کنی، سوزاندن، کوبیدن سر و بریدن بدن از اشکال خودزنی هستند. این بیانیه می تواند هشداری برای افرادی باشد که دچار اعتیاد به پیرسینگ هستند. این آکادمی تنها مرجعی نیست که به چنین نتیجه گیری رسیده است.

این یافته ها و تفاسیر، به ویژه با توجه به نمونه هایی که بر روی آنها مطالعه انجام گرفته است، معتبر هستند. مطمئنا تا به حال تصویر جوانانی را دیده اید که بدن خود را غرق در تصویر کرده اند، هم تصاویر عاشقانه (رز، پروانه، قلب) و ترسناک (اسکلت، شیاطین و آتش) و از خود پرسیده اید در مغز این افراد چه می گذرد، اگر اصلا چیزی در سرشان باشد؟ حتما تا به حال تصاویر افرادی را دیده اید که با جراحی های پلاستیک ظاهر خود را به شدت تغییر داده اند، چشم های خود را گربه ای کرده اند، گوش هایشان را نوک تیز کرده اند و شکل دندان های خود را تیزتر و مثلثی کرده اند تا به آیینه ای از شرارت و اهریمن تبدیل شوند.

آیا همه این مثال ها نمونه ای از خودزنی هستند، به خصوص در مورد پیرسینگ های متعدد در بینی، زبان، ناف، گوش، پلک، نوک سینه، آلت تناسلی، و هر جای دیگری در بدن؟ همه این موارد، تا حدی، بسته به نقطه بدن و مدت زمان تماس با سوزن و ابزار سوراخ کردن دردناک هستند.

اعتیاد به پیرسینگ می تواند دلایل فیزیکی داشته باشد. زمانی که بدن شما درد شدید جسمی را تجربه می کند، به خصوص استرس و درد، مغز اندورفین آزاد می کند. اندورفین تحت عنوان سپر طبیعی بدن در برابر درد خوانده می شود. زمانی که بدن دچار درد می شود، اندورفین آزاد می کند که با سلول های مغز ارتباط برقرار می کند. بنابراین، اندورفین همانند مواد مخدر مانند مورفین و دیگر مسکن ها عمل می کند. در نتیجه، فرد نوعی سرخوشی را پس از تجربه درد ناشی از تتو و پیرسینگ تجربه می کند. این سرخوشی و حس آرامش پس از سوراخ کردن بدن باعث می شود که برخی از افراد به دنبال تجربه بعدی آن باشند.

اعتیاد به پیرسینگ نشانه ای برای بررسی سایر اختلالات روان:

آیا توضیحی روانشناسی برای این سونامی آسیب به بدن وجود دارد؟

تداوم این رفتار و اعتیاد به پیرسینگ می تواند نشانه ریسک سلامت روان باشد. تحقیقات نشان می دهد داشتن هفت پیرسینگ/تاتو یا بیشتر، ریسک ابتلا به بیماری های رفتاری و اختلالات روانی را افزایش می دهد. در دانش آموزان دبیرستانی، اعتیاد به پیرسینگ می تواند نشانه افکار خودکشی و افسردگی باشد. در تحقیقات متعدد توسط سازمان های جهانی بهداشت روان، تاتو و پیرسینگ با رفتارهای خطرناک و گاهی مرگباری مانند اختلالات خوردن، مصرف مواد مخدر، افسردگی و بیگانگی از اجتماع مرتبط است.

 بنابراین، آزاد شدن اندورفین و کسب لذت موقت ناشی از آن تنها دلیل اعتیاد به پیرسینگ و تتو نیست. ابتلا به اختلال بدریخت انگاری بدن نیز می تواند دلیلی برای تمایل به تاتو و پیرسینگ های متعدد باشد. در این اختلال بیمار به طور دائمی در مورد شکل بدن و صورت خود فکر می کند. اختلال بدریخت انگاری بدن باعث می شود که بیمار به این باور برسد که بخشی از بدنش زشت به نظر می رسد. این افراد ساعت های متمادی روی چیزی تمرکز می کنند که فکر می کنند اشکال دارد. ساعت های زیادی از روز را به کار بررسی، درست کردن، پوشاندن، پنهان کردن و سوال کردن در مورد ظاهرشان مشغول هستند. این دسته بیماران به چیزهایی اهمیت بیش از حد می دهند که برای بسیار از افراد اصلا اهمیتی ندارد. این اختلال باعث تمایل فرد به جراحی های زیبایی متعدد و تغییر شکل بدن می شود که در مواردی جان بیمار را نیز به خطر می اندازد.

به یاد داشته باشید که ما در مورد اعتیاد به مواد مخدر حرف نمی زنیم، بلکه در مورد نوعی وسواس جبری حرف می زنیم. اگر نیاز به رفتاری مانند تغییر شکل ظاهری بدن غیر قابل کنترل شود و به طور منفی با زندگی اجتماعی ، سلامت و روابط شخصی فرد تداخل پیدا کند، روانشناسان آن را اعتیاد در نظر می گیرند. از این نقطه به بعد، در مورد اعتیاد به پیرسینگ دیگر بحث لذت مطرح نیست، بلکه نوعی وسواس فکری است.

اصلاح و تغییر شکل بدن در بسیاری از موارد اعتیاد تلقی نمی شود. با این حال، اگر به طور مداوم به انجام پیرسینگ و تاتو روی بدن خود فکر می کنید، توان جلوگیری از این کار را ندارید و این نیاز به طور منفی روی زندگی شما تاثیر گذاشته است، شما دچار اعتیاد به پیرسینگ شده اید و به کمک روانشناس/مشاور نیاز دارید. ما در سیمیآروم تلاش می کنیم با کمک مشاوران و روانشناسان متخصص بهترین راهکار را به شما پیشنهاد دهیم.