میان دو دنیا: شکاف نسلی و بار تصمیم مهاجرت

خیلی وقت‌ها خانواده‌ها از تصمیم فرزندشون برای مهاجرت ناراضی‌ان یا حتی مخالفت جدی نشون می‌دن. دلیل؟ ترس از دوری، ترس از تنهایی، و گاهی هم ترس از گم‌شدن فرزند توی دنیایی که نمی‌شناسن. این مخالفت همیشه از سر دلسوزی میاد، ولی فشار روانی شدیدی به تصمیم‌گیرنده وارد می‌کنه.

نسل والدین با فرهنگ و ارزش‌هایی رشد کرده که ممکنه در کشوری جدید بی‌معنی یا حتی متضاد باشه. وقتی والدین مهاجرت می‌کنن، حالا نگران «از دست رفتن» اون چیزهایی می‌شن که بهش باور دارن؛ از زبان مادری گرفته تا باورهای دینی و سنتی.

یکی از بزرگ‌ترین دغدغه‌های والدین مهاجر، تربیت بچه‌هاست. بچه‌هایی که بین دو جهان بزرگ می‌شن: خانه‌ای که فارسی حرف می‌زنن و مدرسه‌ای که همه‌چیزش به زبان و فرهنگ دیگه‌ایه. این وسط، والدین احساس می‌کنن در حال از دست دادن کنترل تربیت فرزندشون هستن.
و شاید بزرگ‌ترین ترس این باشه که «فرزندمون، ما رو نفهمه.» که یه روزی برسه که پدر و مادر فقط تبدیل بشن به کسانی که یه زمانی فارسی حرف می‌زدن. والدین از این می‌ترسن که فرهنگ میزبان، اون‌قدر قوی باشه که هویت ایرانی، ایمان، یا سبک زندگی‌شون توی نسل بعد گم بشه. ولی شاید راهش، جنگیدن با اون فرهنگ جدید نباشه؛ بلکه ساختن پل‌هایی باشه بین دو فرهنگ. اینکه بچه‌هامون رو مجهز کنیم، نه محدود.

کسی که می‌خواد مهاجرت کنه، همیشه با یک حس درونی جنگ داره: «آیا دارم خودخواهی می‌کنم؟ دارم تنهاشون می‌ذارم؟» این حس گناه، مثل باری دائم روی شونه‌ست و می‌تونه روند تصمیم‌گیری رو مختل کنه.