مشاوره آنلاین اختلال شخصیت

اختلال شخصیت ، همیشه در تاریخ مورد توجه بوده؛ اکثرا نه به عنوان یک مشکل روان‌شناختی، بلکه حتی در قالبِ داستان‌ها و روایت‌های افسانه‌ای از آن سخن به میان می‌آمده است. خیلی از ما، افسانه یونانیِ «نارسیس» را شنیده‌ایم. نارسیس بعد از اینکه تصویرش را در آب می‌بیند، به آن خیره می‌شود و آن‌قدر غرق شور و اشتیاق زیباییِ خودش می‌گردد که جانش را از دست می‌دهد.

این داستان را می‌توان توصیفِ زیبایی از زندگیِ همه افرادی دانست که به نوعی با اختلال شخصیت دست‌وپنجه نرم می‌کنند و اگر دیر به فکرِ کمک به خودشان بیافتند، زندگی‌شان را دستخوشِ درد و رنج زیادی خواهند کرد.

اختلالات شخصیت، شکلی از اختلال روانی است که در آن، فرد الگویی ناسالم، غیر قابل انعطاف و ناکارآمد در تفکر، عملکرد و رفتارهایش دارد. فرد مبتلا به این اختلال، در درک و ارتباط با موقعیت‌های مختلف و افراد دچار مشکل است. همین امر باعث می‌شود که تنش‌ها و محدودیت‌‌های قابل توجهی در روابط، فعالیت‌های اجتماعی، شغل و تحصیل داشته باشد.

خیلی وقت‌ها، خودِ فرد و حتی اطرافیان او متوجه نمی‌شوند که او دچار اختلالی روان‌شناختی است؛ چراکه تفکر و رفتار، طبیعی به نظر می‌رسد. چنین فردی حتی در موقعیت‌های چالش برانگیز، نه خودش، که دیگران را مقصر اتفاق‌های پیش‌آمده می‌داند.جالب است که بدانید، این مشکل در سال‌های نوجوانی یا اوایل دوره بزرگسالی، در انواع مختلف، آغاز می‌شود. به طور کلی برخی از انواع این اختلال در دوره میانسالی کمتر آشکار می‌شوند.

میزان شیوع این اختلال هم قابل تامل است. 6.1 درصد از مردم جهان به اختلال شخصیت دچار هستند. همچنین گفته می‌شود که 40 تا 60 درصد از افرادی که به یک اختلال روان‌شناختی مبتلا هستند، یکی از انواع اختلال‌های شخصیت را نیز دارند.

درمان اختلال شخصیت

اگر یک فرد احساس کند که عائم ذکر شده در بالا، یا علائمِ دیگری از اختلال شخصیت را دارد، باید به روان‌درمانگر مراجعه کند، تا تحت درمان قرار بگیرد. چرا درمان اختلال شخصیت مهم است؟ به این دلیل که  بدون درمان ، اختلالات شخصیتی می‌توانند باعث ایجاد مشکلات قابل توجهی در زندگی شوند که به مرور زمان ممکن است بدتر شوند.

این درمان یک الزام مهم دارد و آن این است که درمانگر و بیمار به یکدیگر اعتماد داشته باشند. تحقق این امر ممکن است که راحت نباشد، چراکه اختلال‌های شخصیتی انگیزه درمان را در اطرافیان فرد به وجود می‌آورد و نه خودِ فرد؛ چرا که او احتمالا خودش متوجه آن نخواهد بود.

برای درمان اختلال شخصیت دو راه وجود دارد؛ «روان‌درمانگری» و «دارو درمانی». در روان‌درمان‌گری می‌توان از خانواده درمانی و گروه درمانی بهره گرفت. فرد در این شیوه می‌آموزد که نسبت به انواع مهارت‌های اجتماعی، بروز احساسات، مسئولیت‌پذیری و سایر رفتارهای شخصی و اجتماعی چطور باید عمل کند. دارودرمانی وقتی آغاز می‌شود که روان‌درمانگر تشخیص دهد که فرد برای کاهش تجربه علائم اختلال شخصیتی، نیازمند مصرف داروست و با روش‌های دیگر بهبود پیدا نمی‌کند. هرچندکه داروی مخصوصی برای اختلال شخصیت وجود ندارد، اما برخی از داروهای مشترک با دیگر مشکلات تجویز می‎شود؛ مثل داروهای ضد افسردگی، ضد اضطراب و ضد روان‌پریشی.

اختلالات شخصیتی گروه A

این گروه با تفکرات عجیب و غریب و رفتار غیر عادی شناخته می‌شوند. اختلال شخصیت پارانوئید، اسکیزوئید و  اسکیزوتایپال در این گروه جا می‌گیرند.

اختلالات شخصیتی گروه B

گروه B را می‌توان با تفکرات رفتاری چشمگیر، بیش از حد عاطفی یا غیرقابل پیش‌بینی‌بودن شناسایی کرد. افراد دارای انواع اختلال شخصیتی در این گروه، شامل اختلال شخصیت ضد اجتماعی، اختلال شخصیت مرزی، اختلال شخصیت هیستریک و خودشیفتگی هستند.

اختلالات شخصیتی گروه C

این گروه، با تفکرات یا رفتار اضطرابی و ترسناک شناخته می‌شوند. افراد این گروه اختلال شخصیت اجتنابی، اختلال شخصیت وابسته و اختلال شخصیت وسواس-اجباری دارند.

!-- Google Tag Manager (noscript) -->