چطور پیش از مهاجرت شبکه‌سازی کنیم؟

تصمیم به مهاجرت درست مثل ایستادن در آستانه دری است که به جهانی ناشناخته باز می‌شود. هنوز در خانه‌ای هستی که بوی غذاهای مادربزرگ، صدای گربه همسایه، و مسیرهای آشنای روزمره‌اش برایت ملموس است. اما در دل، بخشی از تو دارد آماده می‌شود برای دل کندن، برای رفتن، برای ساختن یک زندگی تازه در جایی دور.

در این لحظهٔ بینابینی، نه هنوز رفته‌ای و نه کاملاً مانده‌ای. همین‌جاست که ساختن پل‌های ارتباطی با آدم‌هایی که در آن‌سوی در زندگی می‌کنند، معنا پیدا می‌کند. ارتباط‌هایی که شاید هنوز واقعی نشده‌اند، اما می‌توانند در آینده ستون‌های آرامش و راهنمایی‌ات باشند.

چالش‌های واقعی پیش از مهاجرت و ترک وطن:

• نمی‌دانی از کجا باید شروع کنی. منابع زیادند اما پراکنده، آدم‌ها مشغول‌اند و تو هنوز بیرون از دایره‌ای هستی که دوست داری واردش شوی.
• ترس از مزاحم بودن یا نادیده گرفته شدن. شاید با خودت بگویی: “منو که نمی‌شناسه، چرا باید جواب بده؟” و همین تردید دستت را از نوشتن یک پیام ساده بازمی‌دارد.
• احساس بی‌هویتی در فضای جدید. هنوز نرفته‌ای، اما انگار ذهنت از اینجا جدا شده و آنجا هم هنوز جایی نداری. این درهم‌برهمی عاطفی می‌تواند خسته‌کننده باشد.
• اضطراب از زبان، فرهنگ و ندانستن‌ها. بلد نیستی چطور خودت را معرفی کنی، نگران لحن یا واژه‌هایی هستی که شاید درست نباشند.
• فکر می‌کنی زوده برای ارتباط. چون هنوز نرفته‌ای، شاید با خودت بگویی: “وقتی رسیدم شروع می‌کنم”، اما آن وقت شاید خیلی دیر شده باشد.

در جامعه ایرانی ها بمانم یا فاصله بگیرم؟

شاید شنیده باشی که بعضی‌ها می‌گویند: «رفتی خارج، از ایرانی‌ها دوری کن!» این جمله، با اینکه بارها تکرار شده، همیشه منصفانه نیست. مهاجرت مثل یک دنیای جدید است و هر جامعه‌ای در آن، چه ایرانی چه غیرایرانی، پر از تنوع آدم‌هاست. بعضی‌ها همراه و فهمیده‌اند، بعضی‌ها نه، درست مثل هر جای دیگر دنیا.

واقعیت این است که ارتباط با هم‌زبان‌ها به‌خصوص در شروع مهاجرت می‌تواند دلگرم‌کننده و نجات‌بخش باشد. غربت وقتی غریبه‌تر است که هیچ‌کس زبانت را نداند، یا نتوانی خاطراتت را با کسی شریک شوی. این تویی که انتخاب می‌کنی با چه کسانی نزدیک باشی، نه کلیشه‌ها.

حضور در جمع ایرانی‌ها، اگر با نگاه آزاد و انتخاب‌گرانه همراه باشد، می‌تواند پلی باشد به امنیت، نه مانعی برای رشد.

در آخر، مهاجرت همیشه با دلشوره همراه است. دلشوره‌ای که نه فقط از بستن چمدان‌ها، بلکه از روبه‌رو شدن با ناشناخته‌ترین نسخه‌ات در سرزمینی تازه می‌آید. اما تو قرار نیست همه‌چیز را از صفر و تنها بسازی. گاهی فقط کافی‌ست یک پیام، یک مکالمه کوتاه، یا حتی یک شنیدن ساده، تبدیل شود به نخی نازک اما گرم که در دل سرمای غربت، تو را وصل کند به جایی از خودت.

این پل‌های کوچک، این دل‌های آشنا که از پیش ساخته‌ای، مثل چراغ‌هایی خواهند بود در تاریکی مسیر. حتی اگر هنوز پا نگذاشته‌ای در آن کشور دیگر، همین حالا می‌توانی با ساختن ارتباط، حس خانه را با خودت ببری.

سیمیاروم جایی‌ست که می‌توانی تمرین وصل شدن کنی، با آدم‌هایی که حس‌وحالت را بلدند، که خودشان هم از این راه گذشته‌اند. مهاجرت مسیر غریبی‌ست، اما اگر دستت به دستی برسد، دیگر آن‌قدرها هم غریب نیست.

این پل‌ها را بساز؛ حتی اگر اولش بی‌صدا باشند، روزی صدای خنده و همدلی ازشان عبور خواهد کرد.