روایت شکل‌گیری جلسات حمایتی رایگان در دل بحران
در همان دو سه روز اول جنگ ایران و اسرائیل، خیلی‌ها هنوز نمی‌دانستند دقیقاً چه اتفاقی افتاده. اخبار یکی‌یکی می‌آمدند، آمارها، تحلیل‌ها، تصاویر تلخ… اما چیزی که کمتر دیده می‌شد، چهره‌ی آدم‌هایی بود که فقط داشتند “دوام می‌آوردند”.
ما در سیمیاروم، به‌عنوان پلتفرمی که سال‌هاست به‌طور خاص برای فارسی‌زبانان مهاجر طراحی شده و با هزاران ایرانی ساکن اروپا، آمریکا، کانادا و دیگر کشورها در ارتباط روزانه است، خیلی زود متوجه تغییر حال و هوای کاربرانمان شدیم. پیام‌هایی که در روزهای اول دریافت می‌کردیم، نشانه‌های روشنی از اضطراب، بی‌قراری و آشفتگی روانی در میان مهاجران داشت و به همین خاطر اولین واکنش حمایتی، از دل همین جامعه شروع شد؛ جامعه‌ای که سیمیاروم همیشه خودش را بخشی از آن دانسته.
تصمیمی از دل ارتباط
ارتباط روزانه‌ی سیمیاروم با هزاران ایرانی مهاجر، فقط یک کانال کاری نبود؛ یک نبض زنده بود از حال و هوای مردمی که کسی صدایشان را نمی‌شنید. ما نه از روی تحلیل و آمار، بلکه از دل پیام‌هایی که هر روز به دست‌مان می‌رسید، دیدیم که اضطراب، نگرانی، سردرگمی و احساس بی‌پناهی چطور آرام‌آرام گسترش پیدا کرده.
ما نمی‌خواستیم فقط شنونده‌ی پیام‌ها باشیم، می‌خواستیم بخشی از کمک باشیم و کم‌کم ایده‌ی جلسات حمایتی شکل گرفت؛ اما نه به‌عنوان یک پروژه، که به‌عنوان یک واکنش انسانی.
همراهی بی دریغ روانشناسان سیمیاروم
شاید چیزی که این جلسات را از یک پروژه سازمانی جدا کرد، استقبال و همراهی بی‌وقفه‌ی روان‌درمانگران تیم سیمیاروم بود.
در روزهایی که خود آن‌ها هم با فشار روانی ناشی از اخبار و تماس‌های نگران‌کننده مواجه بودند، بسیاری از تراپیست‌ها داوطلب شدند که در این جلسات گروهی کنار مردم بایستند.
در این جلسات، هرکسی فرصت داشت احساساتش را بیان کند، بدون قضاوت، بدون عجله برای “حل کردن” یا نصیحت شنیدن. تراپیست‌ها به‌جای ارائه‌ی راه‌حل‌های کلیشه‌ای، کمک می‌کردند افراد احساسات مبهم‌شان را بشناسند، به زبان بیاورند و از تنهایی روانی فاصله بگیرند.
اما ماجرا فقط خارج از ایران نماند
در مدت کوتاهی، پیام‌هایی از داخل ایران هم رسید. کسانی که با وجود فیلترینگ و استرس‌های امنیتی، می‌خواستند در این فضا حاضر باشند.
سیمیاروم در پاسخ، تصمیم گرفت جلسات را برای تمام فارسی‌زبان‌ها، بدون محدودیت جغرافیایی، باز بگذارد.
“جنگ، مرز نمیشناسید. همدلی ما هم همینطور”
این جمله شد خط‌مشی ادامه‌ی کار.
از اولین جلسه تا امروز
تا امروز، بیش از 40 جلسه حمایتی آنلاین با حضور بیش از 800 شرکت‌کننده برگزار شده. شرکت‌کنندگانی از شهرهای مختلف ایران و کشورهای متعدد. فضاهایی که برای بسیاری، نقطه شروعی برای ترمیم روانی بود.
و این، پایان ماجرا نبود…
تجربه‌ی این جلسات حمایتی برای ما فقط واکنشی به یک بحران نبود؛ بلکه روشن کرد که نیاز به فضای امن، حرفه‌ای و اثربخش برای سلامت روان، یک نیاز گسترده و ماندگار است—نه فقط میان مهاجران، که در دل زندگی بسیاری از مردم داخل ایران.
ما در این مسیر بیشتر از همیشه دیدیم که آدم‌ها به چیزی فراتر از شنیده‌شدن نیاز دارند:
به روان‌درمانی‌ای استاندارد، علمی و نتیجه‌محور.
و همین تجربه، نقطه‌ی شروعی شد برای توسعه‌ی خدماتی که بتواند به این نیاز پاسخ دهد—در کنار تمام فارسی‌زبانانی که دنبال درمان واقعی و مؤثرند، هر کجا که باشند.
