3 فروردین 1403
علائم بی اشتهایی عصبی

بی اشتهایی عصبی یا آنورکسی چیست و چه علائمی دارد؟


خانه » مشاوره » بی اشتهایی عصبی یا آنورکسی چیست و چه علائمی دارد؟

بی اشتهایی عصبی یکی از انواع اختلالات روانی خوردن است که می تواند جان بیمار را تهدید کند. کسانی که دچار این مشکل باشند، از وزن بسیار پایین بدن نسبت به قد و شکل بدن خود رنج می زند.

یکی از ابزارهای سنجش تناسب وزن بدن برای بیمارانی که دچار اختلالات خوردن هستند، BMI است. به علاوه، مشاهداتی از الگوی غذا خوردن، ورزش کردن و ویژگی های فردی می تواند شاخصی برای تشخیص این اختلال در فرد باشد. کسی که دچار این اختلال باشد، به شدت از افزایش وزن می ترسد و تصویر تحریف شده ای از بدن خود دارد. آنها خود را چاق تر از چیزی که واقعا هستند می بینند به همین دلیل روبه روزه داری می آورند.

 

| مطالعه مطلب جامع “اختلالات خوردن” به شما پیشنهاد می شود |

| مطالعه مطلب “اختلال بدریخت انگاری بدن” به شما پیشنهاد می شود |

انواع بی اشتهایی عصبی یا آنورکسی:

این اختلال دارای دو نوع است:

پرخوری و پاکسازی:

در این حالت، شخص ممکن است گاهی دچار پرخوری شود، اما پس از آن اقدام به استفراغ تعمدی می کند. این کار باعث می شود که ترس از چاقی در شخص و حس گناه ناشی از خوردن مقدار زیادی از مواد غذایی کاهش یابد. انواع روش های پاکسازی عبارتند از ورزش کردن شدید، استفراغ یا مصرف ملین ها بدون تجویز پزشک.

محدود کننده:

شخصی که دچار این اختلال است، کنترل نفس بالایی دارد. بیمار میزان و حجم مواد غذایی را تا حد زیادی کنترل می کند به نحوی که کالری، میزان چربی و میزان شکر غذا را تا حد ممکن پایین می آورد. او برای حفظ وزن سالم (ادراک شده) کالری کمی مصرف می کند که می تواند به شکل روزه داری تعبیر شود.

بی اشتهایی عصبی یا آنورکسی

هر چند دو دسته بندی برای این اختلال وجود دارد، اما هر دو علائم مشابهی دارند که شامل ترس غیرمنطقی از افزایش وزن و الگوی غذا خوردن غیرطبیعی می شود.

علل ابتلا به آنورکسی:

گفته می شود که ژنتیک سلاح این بیماری را پر می کند و عوامل محیطی ماشه را می کشند. مثالهایی از عوامل محیطی که می توانند عامل ابتلا به بی اشتهایی عصبی باشند، عبارتند از:

  • تاثیر رسانه ها در ترویج فرهنگ لاغری و ارائه تصویر دختران لاغر به عنوان افراد زیبا
  • اشتغال به حرفه هایی که کاهش وزن و لاغری را تشویق می کنند مانند باله و مدلینگ
  • تروما در زمان کودکی و آسیب های خانوادگی مانند تجاوز جنسی
  • فشار از سوی دوستان و اطرافیان برای لاغر بودن

مثال هایی از عوامل بیولوژیک:

  • عملکرد نادرست هورمونی
  • ژنتیک و سابقه خانوادگی که هنوز بسیار مورد بحث است

با این حال، رابطه بین مادر و کودک نیز در این امر دخیل است. مادری که بر اصول سخت بهداشت و تغذیه کودک تاکید دارد یا به زور به کودک غذا می دهد، باعث تنفر کودک از غذا خوردن می شوند.

علائم و نشانه های بی اشتهایی عصبی:

کسی که دچار این اختلال باشد، نشانه های زیر را در رفتارهای خود بروز می دهد:

  • محدود کردن بیش از حد و مزمن غذا خوردن و رژیم غذایی فراتر از حالت عادی
  • از دست دادن شدید و سریع وزن به نحوی که وزن فرد به طور قابل توجهی زیر حد استاندارد قرار می گیرد
  • وسواس فکری در مورد کالری ها و مواد غذایی مصرفی
  • تمایل به انجام رفتارهایی آیینی برای مصرف مواد غذایی مانند تکه کردن مواد غذایی به قطعات کوچک تر، تنها غذا خوردن یا پنهان کردن مواد غذایی
  • شخص برای دیگران غذا می پزد، اما خود از خوردن آن اجتناب می کند.
  • آمنوره یا فقدان عادت ماهیانه برای 3 دوره متوالی
  • از دست رفتن بافت عضلانی بدن
  • افت فشار خون
  • کم خونی
  • خشکی مو و پوست و رنگ زرد پوست
  • تنک شدن مو، رویش موهای ریز روی صورت و بدن
  • احساس سرما

اختلال بی اشتهایی عصبی می تواند دارای نشانه های روانی نیز باشد که عبارتند از:

  • کج خلقی و افسردگی
  • ابراز احساس خستگی و بیحالی
  • دروغ گفتن در مورد عادت خای خوردن
  • تحریک پذیری
  • عدم حضور در اجتماع، مهمانی ها و جمع. انزوا و دوری
  • احساس بی تفاوتی نسبت به دیگران
  • اشتغال فکری به وزن
  • احساس ناامنی نسبت به ظاهر خود
  • عدم علاقه به برقراری رابطه جنسی
  • افکار خودکشی

بی اشتهایی عصبی

تفاوت رژیم گرفتن با آنورکسی چیست؟

هر چند محدود کردن مصرف مواد غذایی در این شکل از اختلال خوردن به رفتارهای ناشی از رژیم گرفتن شبیه است، اما تفاوت های واضحی بین این دو وجود دارد. عواقب رفتارهای شدید در این اختلال بسیار مخرب تر از تاثیر رژیم گرفتن است.

در حالی که کسی که رژیم گرفته است تلاش می کند وزن خود را کنترل کند، بیمار مبتلا به آنورکسی تلاش می کند که روی زندگی و احساسات خود به خصوص در صورت وجود تروما کنترل پیدا کند.

شخصی که رژیم غذایی می گیرد، کاهش وزن را هدف اولیه خود می داند. در حالی که بیمار مبتلا به بی اشتهایی عصبی از کاهش وزن برای رسیدن به شادی و رضایت از خود استفاده می کند.

فاصله گرفتن در روابط فردی

درمان بی اشتهایی عصبی چیست؟

برای درمان این اختلال به تیمی از متخصصان حرفه ای در حوزه تغذیه، درمانگر، پزشک و روانشناس نیاز است. درمان جامع این اختلال بر سه پایه استوار است:

پزشکی:

اولویت در درمان بی اشتهایی عصبی رسیدگی به عوارض شدید این اختلال است که جان بیمار را تهدید می کند از جمله سوءتغذیه، عدم تعادل الکترولیت، آمنوره و ضربان قلب نامنظم. در این روش، تلاش می شود که حتی با اجبار بیمار به غذا خوردن جان او حفظ شود تا زمینه برای سایر اقدامات درمانی آماده شود.

تغذیه:

این قسمت از درمان به افزایش وزن، به اجرا گذاشتن و نظارت بر اجرای برنامه غذایی مناسب، آموزش در مورد الگوهای سالم تغذیه می پردازد.

روان درمانی:

صرف اجبار بیمار به غذا خوردن نمی تواند مشکل او را حل کند. اجبار بیمار به غذا خوردن می تواند او را در معرض خطر خودکشی قرار دهد. بنابراین، لازم است که پس از تثبیت شرایط جسمی بیمار، هر چه سریع تر اقدام به روان درمانی شود. در این روش تلاش می شود که عوامل زمینه ای بروز اختلال خوردن در بیمار بررسی شود و با رسیدن به تروما در زندگی فرد مهارت های سازگاری و الگوهای سالم تر بیان احساسات به او آموزش داده شود.

چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد؟

همه ما گاهی در زندگی خود دچار بی اشتهایی، تنفر از غذا و حساسیت نسبت به وزن می شویم. اما همراهی این علائم با علائم روانی و وسواس گونه می تواند نشانه خطر باشد.

بی اشتهایی موقت جای نگرانی ندارد و پس از مدتی از بین می رود. اما اگر به دلیل تروما، مشکلات روانی و وسواس نسبت به تصویر از بدن ایجاد شده باشد، به درمان نیاز دارد. در صورتی که متوجه شده اید که علائم بی اشتهایی، استفراغ تعمدی و کاهش وزن شدید پس از چند هفته از بین نرفته است، با پزشک و روانشناس مشورت کنید.

چطور باید به خود کمک کنم؟

بی اشتهایی عصبی یک اختلال جدی جسمی و روحی است که می تواند به قیمت جان فرد تمام شود. اگر پیش از این با مشاور یا روانپزشک صحبت نکرده اید، بهتر است در ابتدا با یک پزشک عمومی مشورت کنید. علائم خود را توضیح دهید. این به شما کمک می کند که معاینه کاملی از وضعیت جسمی خود داشته باشید.

در کنار آن، مراجعه به روانشناس ضروری است. این اختلال به قدری جدی است که شخص نمی تواند به تنهایی از پس آن برآید. شما نمی توانید خودتان را مجبور کنید که بیشتر غذا بخورید. در عوض، باید زیر نظر یک متخصص افکار و احساسات شما بررسی شده و گذشته شما مورد بررسی قرار گیرد. هیچ گونه دارویی به طور خاص برای این بیماری تجویز نمی شود. اما اگر دچار بیماری روانی زمینه ای باشید، برای کنترل آن برای شما دارو تجویز خواهد شد.

در عین حال، شرکت در برنامه هایی که به کنترل سطح استرس کمک می کنند مفید است. یوگا، مدیتیشن و ذهن آگاهی می توانند برای شما مفید باشند.

فراموش نکنید که برای درمان قطعی و بدون بازگشت به ترکیبی از تمام برنامه های درمانی شامل برنامه پزشکی، تغذیه و روان درمانی نیاز دارید. اطلاعات خود را از این بیماری افزایش دهید و با خود مهربان باشید.

چطور به کسی که دچار بی اشتهایی عصبی است، کمک کنیم؟

علائم فوق را در فرد شناسایی کنید. در صورتی که این علائم را در فرد می بینید، هوشیار باشید. بیماری که دچار اختلال خوردن باشد، به تدریج از دیگران دوری می کند. بنابراین، ممکن است رابطه شما با او به مشکل خورده باشد.

از سوی دیگر، علائم این بیماری به تدریج ظهور می کنند. بنابراین، هوشیاری و توجه اطرافیان نسبت به تغییرات رفتاری فرد اهمیت دارد.

دیگران را مطلع کنید:

این بیماری به نحوی است که شخص هیچ گونه کنترلی روی آن ندارد. به علاوه، با دوری از دیگران درمان را دشوارتر می کند. در صورتی که علائم بیماری را در یکی از دوستان یا اطرافیان خود می بینید، یک بزرگسال مورد اعتماد را از شرایط با خبر کنید.

بهترین کار این است که در عین ارائه حمایت، از بیمار بخواهید که برای درمان اقدام کند.

حامی باشید:

مشاهده اینکه عزیز شما هر روز مانند شمع آب می شود و جانش تهدید می شود، احساسات مختلفی از ترس، نگرانی، خشم، گناه و غیره را در شما به وجود می آورد.

در کنار او باشید. این بخش مهمی از روند درمان است. تشویقش کنید، به حرف هایش گوش دهید و صرفا حمایتش کنید. تمامی اینها برای پشت سر گذاشتن موفقیت آمیز آنورکسی اهمیت دارد.

عزت نفس او را بالا ببرید و سعی کنید رابطه خود را صمیمی نگه دارید.

اجبار نکنید:

بیمار مبتلا به بی اشتهایی عصبی را وادار به خوردن نکنید. به او نگویید زشت شده ای. این رفتارها علائم او را تشدید می کنند.

سخنی از سیمیاروم:

خوردن یکی از لذت های زندگی بشر تلقی می شود. اما گاهی برای برخی از افراد به امری نفرت انگیز بدل می شود که باعث چاقی فرد می شود.

بیمار کنترلی روی افکار و اعمال خود ندارد. او را متهم نکنید و از سرزنش کردن او دست بردارید. او واقعا خودش را در آیینه چاق می بیند.

بهترین راهکار برای کنترل علائم بیماری و نجات جان بیمار مراجعه به موقع به روانشناس و پزشک است.

نظر شما درباره این اختلال چیست؟ آیا خود را بیش از حد چاق می بینید؟

منبع:

https://www.psycom.net/eating-disorders/anorexia/

 

[block id=”afsordegi”]

این مطلب چقدر برای شما مفید بود؟
اشتراک در
اطلاع از
guest

0 نظرات
بازخورد (Feedback) های اینلاین
مشاهده همه دیدگاه ها