کندن پوست به صورت گاه به گاه غیرمعمول نیست. اما برای برخی از افراد، کندن پوست مزمن است. کندن دائمی پوست می تواند باعث التهاب زخم های فعلی شود و حتی باعث شکل گیری زخم های جدید شود. این رفتار باعث ایجاد اسکار روی پوست می شود. ادامه این رفتار می تواند به عارضه ای تحت عنوان اختلال پوست کنی بیانجامد. بیماران مبتلا به این اختلال پوست خود را از روی عادت یا اجبار می کنند. رفتار آنها نوعی تکانه است که کنترل آن دشوار است.
برخی از بیماران چند بار در روز چند دقیقه از وقت خود را به پوست کنی اختصاص می دهند. برخی دیگر، به مدت چند ساعت در روز این کار را انجام می دهند. اختلال پوست کنی رایج نیست، اما کاملا مورد مطالعه قرار گرفته است. این اختلال یکی از زیر شاخه های وسواس جبری است. تمام کسانی که دچار اختلال وسواس جبری هستند، دچار اختلال پوست کنی نمی شوند، اما کسانی که دچار اختلال کندن پوست هستند، اغلب دچار اختلال وسواس جبری نیز هستند.
تشخیص نشانه های اختلال:
درک نشانه های این اختلال به تمایز رفتارهای عادی و رفتارهای جدی تر کمک می کند.
برای مثال، پوست کنی به صورت گاه به گاه به ندرت مشکل ساز است. دلمه های پوستی اغلب در حین بهبود پوست خارش ایجاد می کنند که باعث می شود بسیاری از افراد پوست خود را خراش دهند. بسیاری از افراد نیز با وجود توصیه ها، جوش های سر سیاه و قرمز خود را می کنند. این رفتارها می توانند طبیعی باشند.
با این حال، بیماران مبتلا به اختلال پوست کنی آنقدر دلمه ها، زخم ها، جوش ها و دیگر ضایعات پوستی خود را می کنند که دوباره دچار خونریزی شود یا عفونی شوند. بیماران پوست اطراف ناخن دست و پای خود را نیز می کنند.
گاهی، بیمار اجازه می دهد پوست قسمت زخم شده تا حدی بهبود یابد تا دوباره بتواند آن را بکند. این رفتار چرخه ای عادتی است و غلبه بر آن دشوار است.
دیگر نشانه های اختلال پوست کنی عبارتند از:
تلاش برای رفع نواقص پوست: برخی از افراد دائما پوست خود را می خراشند تا عیوب آن را برطرف کنند، این خود باعث زخم، ضایعات و بریدگی های بیشتر می شود.
صرف زمان زیاد برای پوست کنی: برخی از افراد چند دقیقه از روز و برخی دیگر تا چند ساعت از روز خود را به این رفتار اختصاص می دهند که می تواند مشکل جدی در زندگی حرفه ای و اجتماعی فرد به وجود آورد.
ابتلا به زخم و عفونت های بیشتر در اثر پوست کنی که می تواند به مدت طولانی ادامه یابد. استفاده از آنتی بیوتیک در برخی از بیماران ضروری است.
پرهیز از رفتن به مهمانی و مکان های عمومی به خاطر وضعیت پوست: این اختلال باعث وجود خراش ها و زخم های زیاد روی پوست می شود. بیماران برای پرهیز از سوالات دیگر از رفتن به ساحل، استخر، مهمانی و پوشیدن لباس هایی که بدن آنها را به نمایش می گذارد خودداری می کنند.
نحوه ابتلا به این اختلال:
اختلال پوست کنی یک رفتار خودمراقبتی و رفتار تکراری متمرکز بر بدن است. این رفتارها شامل کندن مو و ناخن نیز می شود.
اختلال پوست کنی به عنوان نوعی اختلال وسواس جبری طبقه بندی می شود. این وسواس گاهی به قدری قدرتمند است که بیمار نمی تواند جلوی خود را بگیرد. هرچه بیمار بیشتر پوست خود را بکند، کنترل کمتری بر رفتار خود خواهد داشت.
دلیل ابتلا به این اختلال مشخص نیست.
اختلال می تواند پس از یک واقعه یا محرک شروع شود:
- عفونت، آسیب یا زخمی که ایجاد شود و دلمه ببندد. حس خارش باعث می شود که فرد دلمه را بکند. زخم دوباره شروع به بهبودی می کند و دلمه جدید شکل می گیرد. این شروع چرخه پوست کنی است.
- این رفتار نوعی عادت رهایی از استرس در زمان های قرارگیری تحت تنش است. رفتار تکراری و کنترلی که پوست کنی به فرد می دهد باعث آرامش او نسبت به واقعه ای می شود که بر آن کنترلی ندارد.
این اختلال هم در کودکان و هم بزرگسالان دیده می شود. ممکن است در هر سنی شروع شود، اما معمولا در دوره بلوغ شروع می شود. ابتلا به بیماری در زنان بیشتر از مردان است.
سایر اختلالات روانی همراه با اختلال پوست کنی:
اختلال وسواس جبری که باعث بروز رفتارهای تکراری و اختلال در کیفیت زندگی فرد می شود.
اختلال بدریخت انگاری بدن که در آن بیمار دچار افکار منفی نسبت به ظاهر بدن خود است.
اختلال افسردگی عمده که باعث بروز رفتارهای پوست کنی می شود.
اختلال مو کنی که تقریبا 40 درصد از بیماران مبتلا به اختلال پوست کنی به این اختلال نیز دچار هستند.
دیگر رفتارهای تکراری متمرکز بر بدن شامل جویدن ناخن، جویدن لب ها تا زمان خونریزی، جویدن بافت داخل لپ ها.
نکاتی برای مدیریت این اختلال:
درمان اختلال پوست کنی شامل دو دسته دارودرمانی و روان درمانی می شود.
درمان:
مشاور یا روانشناس می تواند به شما در شناسایی محرک پوست کنی کمک کند. سپس هر دو با همکاری یکدیگر می توانید بر روی توقف محرک کار کنید.
این می تواند شامل یادگیری رفتارهای سالم در زمان تمایل به کندن پوست باشد برای مثال، فشار دادن توپ استرس، بازی با مکعب روبیک، نقاشی کردن یا رفتارهایی که دست ها را مشغول می کند.
پوشیدن دستکش یا بستن پانسمان روی محل زخم نیز می تواند به درمان کمک کند.
دارو درمانی:
داروهای ضد افسردگی در کاهش رفتارهای پوست کنی موثر هستند. بازدارنده های انتخابی بازجذب سروتونین نیز برای این اختلال تجویز می شوند.
داروهای دیگری نیز ممکن است تجویز شود که به تشخیص روانپزشک و معاینه بیمار از نزدیک نیاز دارد.
زمانی که این اختلال تشخیص داده شد، پزشک بر روی طرح درمان کار می کند. یافتن طرح درمان به انجام چند آزمون و خطا نیاز دارد. هر چند درمان باعث مدیریت علائم و رفتارهای پوست کنی می شود، اما بیمار ممکن است دوره هایی از عود را تجربه کند. این بدان معنی نیست که شما هرگز نمی توانید بر این اختلال غلبه کنید، بلکه بدان معنی است که باید به صورت دوره ای و با شروع علائم به پزشک مراجعه کنید.
مشاوران متخصص سیمیآروم در حوزه افسردگی
در صورتی که نیاز به برگزاری جلسه مشاوره آنلاین (تصویری) در حوزه افسردگی و اضطراب دارید میتوانید با اساتید سیمیآروم وقت مشاوره خود را رزرو نمایید.
هنوز دیدگاهی ثبت نشده است