سندرم آسپرگر چیست و چطور درمان می شود؟

---

خانه » عمومی » سندرم آسپرگر چیست و چطور درمان می شود؟

---

سندرم آسپرگر یکی از انواع اختلالات عصبی رشد است که بر رفتار فرد، استفاده از زبان و ارتباط و الگوی ارتباط اجتماعی تاثیر می گذارد. این سندم پیش از این یکی از انواع اختلالات طیف اوتیسم به شمار می رفت، که البته شکل خفیف تر و با عملکرد فردی بهتر در این طیف اختلالات به شمار می رفت. هنوز هم بر سر دسته بندی آن به عنوان یک اختلال مجزا یا شکل خفیف تر اوتیسم بحث است. افرادی که دارای این اختلال هستند، دارای هوش طبیعی تا بالاتر از حد نرمال هستند، اما در مهارت های اجتماعی مشکل دارند.

 

| مطالعه مطلب جامع “اختلال بیش فعالی-نقص توجه و عوارض آن برای رشد کودک” به شما پیشنهاد می شود |

 

جدا از شکل تقسیم بندی آن، امروزه بسیاری از متخصصان بر جنبه های فوق العاده و مثبت این سندرم تاکید دارند و آن را روشی متفاوت، نه لزوما دارای نقص، در تفکر و دید به اطراف می دانند. ویژگی های مثبت این سندرم برای بسیاری از مشاغل مفید دیده شده است و آن شامل:

• افزایش توانایی برای تمرکز در جزئیات
• توانایی دنبال کردن علایق خود بدون در نظر گرفتن دیدگاه دیگران
• قابلیت کار مستقل
• شناسایی الگوهایی که دیگران متوجه آن نمی شوند.
• شیوه تفکری خاص و متفاوت

علت ابتلا به سندرم آسپرگر چیست؟

اگر قبول داشته باشید که این سندرم یکی از انواع اختلالات طیف اوتیسم است، پس علت آن نیز می تواند مشابه باشد. علت دقیق ابتلا به اختلال طیف اوتیسم مشخص نیست، اگر چه فاکتور وراثت در آن موثر شناخته شده است. به همین ترتیب، سندرم آسپرگر نیز در خانواده به صورت وراثتی دیده می شود.

مشکلات دوره بارداری، مواجهه با برخی مواد شیمیایی، تاثیرات محیطی و عوامل دیگر نیز می توانند زمینه نقص ژنتیکی را ایجاد کنند.

نرخ شیوع نشانگان آسپرگر چقدر است؟

ابتلا به این سندرم در پسران پنج برابر دختران است. در سال های اخیر، تعداد موارد تشخیص داده شده در آمریکا افزایش یافته است. علت این افزایش مشخص نیست، اما می تواند به دلیل بهبود سیستم های تشخیصی باشد. در آمریکا از هر 59 کودک یک نفر دچار اختلال طیف اوتیسم است.

تخمین زده می شود که سندرم آسپرگر در دو و نیم کودک از هر هزار کودک دیده می شود.

نشانه های ابتلا به سندرم آسپرگر چیست؟

علائم رفتاری-اجتماعی از همان دوره نوزادی قابل مشاهده هستند. تفاوت های شخصیتی در رشد اجتماعی دیده می شود اما شناسایی این تغییرات در نوپایان دشوار است یا گاهی به یک علت دیگر مرتبط می شود. در بسیاری از موارد ابتلا به این اختلال زمانی تشخیص داده می شود که کودک در سن مدرسه یا بزرگ تر است. میانگین سن تشخیص حدود 11 سال است. برخی از نشانه های این اختلال عبارتند از:

• فقدان آگاهی اجتماعی
• عدم علاقه به دوست یابی و برقراری ارتباط با دیگران
• اشکال در حفظ رابطه دوستی
• ناتوانی در تفسیر افکار، احساسات و سرنخ های غیرکلامی دیگران
• زل زدن افراطی یا فقدان ارتباط چشمی
• نداشتن حالات صورت یا استفاده از حالت های اغراق شده صورت
• فقدان توانایی درک معانی زبان بدن
• عدم احترام گذشتن به مرزهای بین فردی
• حساسیت بیش از حد به صداها، بوها، مزه ها و محرک های بصری
• عدم سازگاری با تغییر و علاقه افراطی به روتین
• الگوهای حرکتی تکراری مانند تکان دادن دست

از نشانه های اختصاصی این سندرم، علاقه وسواس گونه و شدید به یک موضوع خاص (مانند ماشین ها و قطار یا حتی موضوعات جزئی تر مانند جاروبرقی) است که دیگران توجه کمی به آن دارند.

رشد زبانی در کودکان مبتلا به سندرم آسپرگر معمولا طبیعی است که آن را از اوتیسم متمایز می سازد. این کودکان توانایی طبیعی و خوبی در مهارت های زبانی شامل کلمات و دستور زبان دارند. در واقع، وجود مهارت های زبانی باعث می شود که برخی از متخصصان آن را جدا از طیف اوتیسم بدانند. اما همیشه این طور نیست که مهارت های زبانی این دسته افراد کامل و بی نقص باشد:

• در مواردی گفتار فرد نامنظم و نامرتبط به بحث است. گاهی دیده می شود که فرد بدون دلیل واضح، موضوع بحث را عوض می کند یا تلاش می کند بحث را به موضوع مورد علاقه خود بکشد.
• تغییر در صدا و لحن فرد دیده می شود. برای مثال بسیار بلند یا دراماتیک حرف می زند. گاهی نیز بسیار تند یا بسیار آرام سخن می گوید.
• در برخی از موقعیت ها، تفسیر حرف های فرد دشوار می شود.
• این دسته اشخاص در تفسیر ظرافت های زبانی مانند کنایه یا طنز دچار مشکل می شوند.

آیا ممکن است شخص مبتلا به نشانگان آسپرگر دچار اختلال روانی دیگری نیز باشد؟

در برخی از بیماران همبودی با سایر اختلالات روانی دیده می شود. برخی از این اختلالات عبارتند از:

• اختلال بیش فعالی-نقص توجه
• اختلال اضطراب
• اختلال نافرمانی مقابله ای
• افسردگی یا سایر اختلالات خلقی

عوارض ابتلا به این سندرم چیست؟

همانطور که گفته شد احتمال ابتلا به یک اختلال روانی دیگر نیز وجود دارد. حتی اگر بیمار مبتلا به اختلال اضطراب نباشد، به دلیل حساسیت شدید به محرک ها وجود اضطراب و استرس در او رایج است. به همین دلیل، رفتارهای مخرب مانند خودزنی یا پرخاشگری در اثر افسردگی یا اضطراب در بیمار دیده می شود.

اشکال در مدیریت خشم و رفتارهای وسواس گونه از دیگر مشکلات این دسته افراد است.

همانند هر اختلال دیگری، شدت علائم در هر بیمار متفاوت است و تمام مبتلایان به این اختلال دارای علائم و عوارض یکسان نیستند.

درمان سندرم آسپرگر:

برای درمان این اختلال از یک روش بین رشته ای استفاده می شود. دارو درمانی به تنهایی کاربردی ندارد، هر چند که از دارو برای کنترل برخی از علائم اختلالات روانی همراه با سندرم آسپرگر استفاده می شود.

رفتار درمانی و آموزش نیز می تواند به بیماران کمک کند تا مهارت های اجتماعی، زبانی و سازگاری بهتری کسب کنند.

در عین حال، آموزش و مشاوره والدین نیز می تواند به آنها کمک کند که درک بهتری از وضعیت فرزند خود داشته باشند و تکنیک های موثرتری را در برخورد با رفتارهای فرزندشان در پیش بگیرند.

پیش آگهی این سندرم چیست؟

تجویز یک آینده یکسان برای تمام بیماران ممکن نیست، چراکه هر بیمار درجه متفاوتی از ناتوانی را دارد. اما به طور کلی، درمان به بهبود علائم بیمار در طولانی مدت کمک می کند. به طور کلی، حمایت های روانی، آموزشی و رفتاری به بیمار کمک می کند که زندگی با کیفیت تر و شادتری را داشته باشد.

تجربه شما از اوتیسم یا نشانگان آسپرگر چیست؟ نظرتان را با ما در میان بگذارید.