اختلال بیش فعالی-نقص توجه و عوارض آن برای رشد کودک

---

خانه » مشاوره کودک و نوجوان » اختلال بیش فعالی-نقص توجه و عوارض آن برای رشد کودک

---

اگر فرزندتان در تمام روز آنقدر جنب و جوش دارد که دیگر توان و زمانی جهت دیگر کارها مثل انجام تکالیف مدرسه برایش باقی نمی ماند، اگر در مدرسه دچار مشکل شده و توجه پایینی دارد، با این مطلب همراه باشید. آگاهی از اختلال بیش فعالی-نقص توجه به والدین کمک می کند که رفتارهای فرزند خود را بهتر مدیریت کنند و از اثرات منفی این اختلال مانند ترک تحصیل و رفتارهای تکانشی در فرزندشان جلوگیری کنند.

آمارهایی در مورد اختلال بیش فعالی-نقص توجه

نرخ ابتلا به اختلال بیش فعالی در پسرها دو تا سه برابر بیشتر از دختران است. دلیل این امر می تواند به دلیل واضح تر بودن علائم بیش فعالی در پسرها باشد. این در حالی است که دختران بیشتر خیال پردازی می کنند و به جای بیش فعالی، ممکن است دچار پرحرفی بیش از حد باشند.

از هر 100 کودک دبستانی حدود 5 نفر دچار این اختلال هستند.

حدود 30 درصد از کودکان و 25 تا 40 درصد از بزرگسالان مبتلا به این اختلال دچار اختلال اضطراب نیز هستند.

محققان بر این باورند که بیش از 70 درصد از مبتلایان در نقطه ای از زندگی خود تحت درمان افسردگی قرار می گیرند.

اختلال خواب در کودکان بیش فعال دو تا سه برابر دیگران است (منبع).

تقصیر شما نیست:

پیش از هر چیز می خواهیم روشن کنیم که ابتلا به اختلال بیش فعالی-نقص توجه در کودک به دلیل نقص شخصیتی، اخلاقی، مشکلات خانوادگی، تربیت غلط، عملکرد ضعیف معلم در مدرسه، تماشای زیاد تلویزیون، آلرژی به مواد غذایی یا مصرف زیاد شکر نیست.

تحقیقات نشان می دهند اختلال بیش فعالی-نقص توجه به شدت وابسته به ژنتیک است و جز اختلالات وابسته به مغز طبقه بندی می شود.

فاکتورهایی که ریسک ابتلا به این اختلال را در کودک افزایش می دهند عبارتند از جنسیت، سابقه خانوادگی، سموم محیطی و تفاوت در مغز.

پس خود را به خاطر هیچ چیز سرزنش نکنید.

علائم و نشانه های بیش فعالی کودک

تعیین ابتلا به ADHD روندی است که به چند مرحله تقسیم می شود و به سادگی و در یک جلسه نمی توان گفت که کودکی دچار بیش فعالی-نقص توجه است. هیچ گونه آزمایشی به طور خاص برای تشخیص این اختلال وجود ندارد و بسیاری از اختلالات دیگر، مانند اختلالات خواب، اضطراب، افسردگی، انواع ناتوانی های یادگیری نیز دارای علائم مشابهی هستند.

روانشناس از معیارهای مشخص شده در راهنمای آماری و تشخیصی اختلالات روانی برای تشخیص اختلال بیش فعالی-نقص توجه در کودک استفاده می کند.

این معیارها به طور خلاصه در اینجا آمده است، اما تنها متخصص روانشناسی می توانند این اختلال را تشخیص داده و درمان کند.

طبیعی است که همه کودکان در نقطه ای از عمر خود دچار اشکال در تمرکز و رفتار شوند. اما کودکان مبتلا به اختلال بیش فعالی-نقص توجه از این رفتارها دست نمی کشند. علائم ادامه می یابد، شدید است و می تواند باعث اخلال در عملکرد کودک در مدرسه، خانه و دوستان شود.

کودکان بیش فعال دارای الگوی مداومی از بی توجهی و/یا بیش فعالی-تکانشگری هستند که با رشد و عملکرد آنان تداخل پیدا می کند.

1. بیش فعالی:

وجود 6 علامت یا بیشتر در کودکان تا سن 16 سالگی، پنج علامت یا بیشتر در نوجوانان و بزرگسالان بالای 17 سال، علائم باید حداقل 6 ماه در فرد دیده شوند و برای سطح رشد فرد نامناسب باشند.

• نمی تواند به جزئیات توجه کند و اشتباهاتی از سر بی دقتی در مدرسه، محل کار و دیگر فعالیت ها دارد.
• به نظر می رسد وقتی با او حرف می زنند، گوش نمی دهد.
• نمی تواند تمرکز خود را به یک وظیفه یا بازی معطوف کند.
• غالباً دستورالعمل ها را رعایت نمی کند و نمی تواند تکالیف مدرسه، کارها یا وظایف خود را در محل کار انجام دهد (به عنوان مثال، تمرکز خود را از دست می دهد).
• اغلب در سازماندهی کارها و فعالیت ها با مشکل روبرو است.
• وسایل لازم برای کارها و فعالیت های خود را گم می کند (به عنوان مثال وسایل مدرسه، مدادها، کتابها، ابزارها، کیف پول، کلیدها، عینک، تلفن همراه).
• غالبا از انجام کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی در مدت زمان طولانی دارند، خودداری می کند.
• به راحتی حواسش پرت می شود.
• در فعالیت های روزمره اغلب دچار فراموشی است.

2. بیش فعالی و تکانشگری:

وجود 6 علامت یا بیشتر در کودکان تا سن 16 سالگی، پنج علامت یا بیشتر در نوجوانان و بزرگسالان بالای 17 سال، علائم باید حداقل 6 ماه در فرد دیده شوند و برای سطح رشد فرد نامناسب باشند.

• اغلب با انگشتان دست یا پاها ضرب می گیرد.
• وقتی انتظار می رود همه سر جایشان بنشینند، صندلی خود را مدام ترک می کند.
• آنقدر در حال حرکت است که گویی یک موتور او را حرکت می دهد.
• وقتی موقعیتش نیست، دائما می دود یا از جایی بالا می رود (بزرگسالانی که نمی توانند این کار را انجام دهند، احساس بی قراری می کنند).
• اغلب قادر به بازی به صورت بی سر و صدا نیست.
• بیش از حد صحبت می کند.
• قبل از آنکه پرسش تکمیل شود، شروع به جواب دادن می کند.
• با نوبت و صف مشکل دارد.
• وسط حرف یا کار دیگران می پرد.

علاوه بر علائم فوق، فرد باید دارای شرایط زیر نیز باشد:

• قبل از 12 سالگی، چندین علامت بی توجهی یا بیش فعالی-تکانشگری در او دیده شود.
• در موقعیت های مختلف (محل کار، مدرسه، خانه، در مهمانی ها و غیره) چندین علامت دیده شود.
• شواهد روشنی مبنی بر ایجاد اختلال در عملکرد اجتماعی، مدرسه یا عملکرد کاری فرد در اثر وجود علائم دیده شود.
• علائم ارتباطی با یک اختلال روانی دیگر (مانند اختلال خلقی، اختلال اضطراب یا اختلال شخصیت) نداشته باشد. نشانه ها فقط در طول اپیزودهای اسکیزوفرنی یا یک اختلال روانی دیگر دیده نشوند.

انواع اختلال بیش فعالی-نقص توجه

براساس انواع علائم، سه نوع ADHD وجود دارد:

بی توجه بارز:

همانطور که از نام آن پیداست علائم کافی از بی توجهی در فرد دیده می شود، اما علائم تکانشگری و بیش فعالی در او دیده نمی شود.

همچنین متخصصان بر این باورند که بسیاری از کودکان مبتلا به این نوع از اختلال ممکن است به موقع تشخیص داده نشوند. زیرا آن‌ها معمولا کلاس درس را برهم نمی‌زنند. این اختلال بیشتر در دختران دیده می شود.

پرتحرکی-تکانشی بارز:

برعکس حالت فوق، در این افراد علائم کافی از بیش فعالی و تکانشگری دیده می شود.

گرچه بی‌توجهی در این نوع از اختلال ADHD کمتر دیده می شود، اما همچنان ممکن است دشواری در تمرکز بر وظایف در افراد مبتلا به این اختلال دیده شود.

ترکیبی از هردو:

این رایج ترین نوع اختلال ADHD است که علائم هر دو شکل اختلال در کودک دیده می شود.

علل ابتلا به اختلال بیش فعالی-نقص توجه

محققان در حال مطالعه بر روی علل و ریسک فاکتورهای این اختلال هستند تا بتوانند بهتر علائم آن را در فرد مدیریت کنند.

علل و ریسک فاکترهای این اختلال هنوز ناشناخته است، اما تحقیقات جدید نشان می دهند ژنتیک نقش مهمی در ابتلا به آن بازی می کند.

علاوه بر ژنتیک، محققان دیگر ریسک فاکتورها را نیز مطالعه کرده اند، از جمله:

• آسیب مغزی
• عوامل محیطی در دوره جنینی و سن کم
• مصرف الکل و سیگار در دوره بارداری
• زایمان زودرس
• وزن پایین هنگام تولد

نتایج تحقیقات از این دیدگاه رایج که مصرف زیاد شکر، تماشای تلویزیون، سبک فرزندپروری، فقر یا بحران های خانوادگی باعث این اختلال می شوند، حمایت نمی کنند.

البته عوامل زیادی، از جمله همین موارد فوق، می توانند علائم اختلال را تشدید کنند، اما به طور خاص از علل اصلی ابتلا به آن نیستند.

آیا ADHD نوعی ناتوانی یادگیری است؟

هر چند از آن به اختلال رشد عصبی یاد می شود، اما جز اختلالات یادگیری نیست. البته ممکن است کسانی که دچار اختلالات یادگیری هستند، دچار اختلال بیش فعالی-نقص توجه نیز باشند.

علائم ADHD باعث سخت تر شدن یادگیری می شوند.

برای کاهش اثرات منفی این اختلال بر یادگیری کودک، لازم است که معلم، راهنما و دستورالعمل مجزایی برای این کودکان داشته باشد. این می تواند شامل دادن زمان بیشتر برای انجام تکالیف و پاسخگویی به سوالات امتحانی باشد.

هر چند از لحاظ تخصصی این اختلال نوعی ناتوانی نیست، اما اثرات آن تا آخر عمر در فرد دیده می شود.

آیا تماشای تلویزیون باعث بیش فعالی می شود؟

تحقیقات نشان داده اند که تماشای تلویزیون نمی تواند عامل ابتلا به اختلال بیش فعالی-نقص توجه باشد، اما علائم بیماری را تشدید می کند.

توصیه می شود از تماشا کردن بیش از حد تلویزیون توسط کودکان جلوگیری کنید. تماشای دو ساعت در روز برای همه کودکان، به خصوص کودکان بیش فعال، کافی است. بقیه ساعات روز فرزندتان را با درست کردن پازل، بازی، ورزش و فعالیت های فکری و جسمی مشغول کنید.

افسردگی و اختلال بیش فعالی و نقص توجه

احتمال ابتلا به افسردگی در افراد مبتلا به ADHD بیشتر است. در واقع نرخ ابتلا به افسردگی در این افراد 5 برابر افراد عادی است. بیش از 30 درصد بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی-نقص توجه دچار افسردگی بوده اند (منبع).

وجود هر دو اختلال در یک فرد اصلا عادلانه نیست، اما خوشبخاتانه روش های درمانی متعددی برای هر دو آنها وجود دارد.

درمان ها با یکدیگر همپوشانی دارند. گفتگو درمانی می تواند برای درمان هر دو موثر باشد. همچنین، برخی داروهای ضدافسردگی در درمان علائم ADHD نیز موثر هستند.

البته، ابتلا به ADHD تضمین ابتلا به افسردگی نیست، اما احتمال آن را بالا می برد.

بیش فعالی در بزرگسالان

با افزایش سن، علائم بیماری کاهش می یابد یا فواصل آن بیشتر می شود. اما بیش از 60 درصد از کودکانی که دچار این اختلال هستند، علائم را در بزرگسالی نیز دارند (منبع).

این نشان می دهد که درمان اهمیت دارد.

عدم درمان اختلال در کودکی باعث تداوم آن در بزرگسالی می شود و تاثیر منفی زیادی در جنبه های مختلف زندگی فرد دارد.

آمارها می گویند که حدود 5 درصد از کودکان دچار این اختلال هستند و نیمی از آنان این اختلال را با خود تا بزرگسالی به همراه دارند. اما انجمن روانشناسی آمریکا معتقد است که باید به این آمار بزرگسالانی که هرگز این اختلال در آنان تشخیص داده نشده را نیز اضافه کنیم.

عدم درمان بیماری باعث مشکلات جسمی و روانی متعدد در بزرگسالان می شود که روی زندگی آنان نیز تاثیر منفی دارد. از این رو، تشخیص علائم می تواند روند شروع درمان را تسهیل کند. علائم این اختلال در بزرگسالان عبارتند از:

• فقدان تمرکز
• تمرکز بیش از حد (توجه به یک چیز خاص و غافل شدن از زمان و مکان و دیگر چیزهایی که در اطراف فرد رخ می دهد)
• بی نظمی
• مشکل با مدیریت زمان
• فراموش کاری
• تکانش گری (رفتار کردن بدون فکر کردن به عاقبت کار)
• مشکلات عاطفی
• خودانگاره ضعیف
• فقدان انگیزه
• بی قراری در پاها
• اضطراب
• خستگی
• مشکلات در روابط خانوادگی به دلیل بی تفاوتی، بی مسئولیتی و بی توجهی به امور
• کار کردن در مشاغل مختلف و اخراج شدن های مداوم
• رفتارهای نامناسب اجتماعی
• عجله در انجام کارها

با دیدن این ویدیو از دکتر حمیدرضا رحمانیان درباره بیش فعالی (ADHD) در بزرگسالان به جواب تمام سوالات خود خواهید رسید.

 

تشخیص اختلال بیش فعالی-نقص توجه

این اختلال بسیار پیچیده است و باید یک متخصص آن را تایید کند.

تشخیص باید از طریق روند پیچیده ای از مصاحبه با بیمار، رفتار و علائم او، صحبت با شخص ثالث و گرفتن سابقه بیمار تایید شود.

چنانچه کودک شما بین 4 تا 18 سال است و شما  به ابتلا به ADHD در او مشکوک هستید، توصیه می شود که به روانشناس یا مشاور کودک مراجعه کنید.

در این جلسه، با کودک شما ملاقات می شود و سوالاتی از او پرسیده می شود تا علائم بی توجهی و تکانشگری در او ارزیابی شود.

چنانچه روانشناس به ابتلا به اختلال بیش فعالی-نقص توجه در فرزندتان مشکوک شود، ارزیابی های بیشتری برای غربالگری انجام می شود. این تست ها شامل غربالگری پردازش شنیداری و دیداری و رشد حواس به همراه برخی مسائل دیگر می شود.

اگر بیمار در سنین بزرگسالی برای اولین بار جهت تشخیص اختلال مراجعه کند، توسط یک روانپزشک ارزیابی می شود. این ارزیابی ها شامل بررسی علامت های اختلال و میزان مشکل ساز بودن آنها است.

راهکارهایی برای کمک به بزرگسالان بیش فعال

اگر نظم دهی به امور و انجام کارها برایتان سخت است، لیستی از کارهای مورد نیاز روزانه تهیه کنید و آن را در جایی قرار دهید که بتوانید به خوبی برنامه خود را ببینید.

راهی برای تخلیه انرژی مضاعفتان پیدا کنید، برای مثال پیاده روی یا ورزش کنید.

از تکنیک های آرام شدن آگاهی پیدا کنید و ببینید کدام یک در شما موثر است. اگر مجبور هستید در یک جلسه یک ساعت روی صندلی بنشینید، شاید خط خطی کردن یک کاغذ در حال گوش دادن به حرف های سخنران بتواند به شما کمک کند که آرام باشید.

اهداف واقع بینانه تری برای خود تعیین کنید.

از دیگران کمک بگیرید. از تقبل مسئولیت هایی که انجامشان برایتان سخت است، خودداری کنید.

در مورد اختلالتان به دیگران توضیح دهید تا شما را درک کنند، اما از آن به عنوان بهانه ای برای فرار از مسئولیت سوءاستفاده نکنید.

وظایف بزرگ را به چند کار کوچک تر تقسیم کنید.

درمان:

بسیاری از علائم اختلال بیش فعالی-نقص توجه با دارودرمانی و روان درمانی قابل درمان است.

دارودرمانی:

داروها به دو دسته محرک و غیر محرک تقسیم می شوند.

انواع محرک می توانند بیش فعالی و رفتارهای تکانشگری را کنترل کنند و توجه فرد را افزایش دهد. این داروهای میزان دوپامین مغز را افزایش می دهند که به بهبود انتقال پیام های عصبی بین مغز و نرون ها کمک می کند. در کودکان، 70 تا 80 درصد بهبودی در علائم طی یک تا دو ساعت از مصرف دارو مشاهده می شود. اثربخشی دارو در بزرگسالان به چند ساعت بیشتر نیاز دارد.

تحت نظارت پزشک، مصرف داروهای محرک ایمن است. با این حال، این داروها، به ویژه هنگامی که به درستی مصرف نشوند یا بیش از دوز تجویز شده مصرف شوند، با خطرات و عوارض جانبی خاصی همراه هستند، از جمله فشار خون، ضربان قلب و اضطراب. در نتیجه، افرادی که دچار سایر بیماری های پزشکی، شامل فشار خون بالا، صرع، بیماری قلبی، گلوکوم، بیماری کبد یا کلیه یا اختلال اضطراب هستند، پیش از مصرف محرک ها باید در این باره با پزشک خود صحبت کنند.

داروهای محرک در همه بیماران موثر نیست. بهتر است برای کودکان بزرگتر از 6 سال از داروهای غیرمحرک استفاده شود. داروهای غیر محرک به افزایش نوراپی نفرین در مغز کمک می کنند. این ماده به بهبود تمرکز، و در عین حال سرکوب تکانشگری و بیش فعالی کمک می کند.

روان درمانی:

انواع تکنیک های مورد استفاده در این روش درمانی با هدف تغییر رفتار اجرا می شوند.

ابتدا لازم است که کودک تحت آموزش خاص قرار گیرد تا با ایجاد نظم دهی و روتین مناسب به بهبود روند یادگیری کودک کمک شود.

اصلاح رفتار به کودک آموزش می دهد که رفتارهای بد خود را با رفتارهای درست و خوب عوض کند.

روان درمانی و مشاوره روانشناسی به ویژه مشاوره کودک و نوجوان به کودک مبتلا به اختلال بیش فعالی-نقص توجه کمک می کند که روش های بهتری را برای کنترل احساسات و ناامیدی خود پیدا کند. همچنین عزت نفس بیمار بهبود می یابد. مشاوره به خانواده کمک می کند که درک بهتری از فرزند خود پیدا کنند.

در جلسات مشاوره، مهارت های اجتماعی مانند ایستادن در نوبت و به اشتراک گذاری وسایل نیز به کودک بیش فعال آموزش داده می شود.

رفتار درمانی شناختی از دیگر تکنیک های به کار رفته در درمان اختلال بیش فعالی-نقص توجه است که می تواند تکنیک های ذهن آگاهی یا مدیتیشن را به فرد آموزش دهد.

فرد نحوه آگاهی از و پذیرش افکار و احساسات خود را یاد می گیرد تا تمرکز و توجه در وی افزایش یابد. در عین حال، درمانگر فرد مبتلا به این اختلال را تشویق می کند تا با تغییرات زندگی حاصل از درمان خود را سازگار کند، مانند تفکر قبل از عمل، و یا مقاومت در برابر تمایل به خطرپذیری غیر ضروری.

والدین، معلمان و اعضای خانواده نیز می توانند برای برخی رفتارهای خاص بازخورد مثبت یا منفی بدهند و با ایجاد قوانین شفاف، فهرست کار و سایر روش های ساختار یافته به کنترل رفتار فرد کمک کنند.

پیامدهای عدم درمان بیش فعالی چیست؟

• طرد توسط همسالان و اطرافیان
• ترک تحصیل
• عدم پیشرفت اجتماعی و شغلی
• بروز رفتارهای ضد اجتماعی
• گرایش به مصرف مواد مخدر به دلیل تمایل به رفتارهای تکانشی و ریسک پذیری بالا
• اختلالات یادگیری
• افسردگی
• اضطراب

آیا ممکن است اختلال بیش فعالی-نقص توجه بدون درمان بهبود یابد؟

معمولا این اختلال با افزایش سن بهتر می شود و علائم آن کمتر در فرد دیده می شود. اما مشکل آنجاست که تا آن روز، نقص توجه و بیش فعالی تاثیر منفی خود را در پیشرفت تحصیلی و شغلی فرد می گذارد.

به علاوه، هر چند علائم بیش فعالی در بزرگسالی تخفیف پیدا می کند، اما معمولا رفتارهای تکانشی، ضعف در تمرکز و ریسک پذیری در فرد بزرگسال ادامه می یابد.

این رفتارها باعث بروز مشکلات در زندگی شخصی و اجتماعی فرد می شود.

بنابراین، هر چند امید است که بیماری با افزایش سن بهبود یابد، اما عدم مداخله درمانی باعث می شود که کودک از رشد عاطفی، تحصیلی و اجتماعی مناسب محروم شده و در آینده نیز دچار افسردگی، اضطراب، اعتماد به نفس پایین و مشکل در روابط شخصی شود.

این در حالی است که همه این مشکلات با درمان صحیح قابل پیشگیری هستند.

تربیت کودک بیش فعال

حالا که تشخیص اختلال در فرزندتان تایید شده، باید خود را آماده سختی های تربیت و زندگی با کودک بیش فعال کنید.

زندگی و رفتار با کودک دچار اختلال بیش فعالی-نقص توجه بسیار سخت است و به آموزش و آگاهی بیشتری نیاز دارد. رفتارهای او به طرز باور نکردنی غیر قابل پیش بینی است. نمی دانید چه زمانی به حرف های شما توجه می کند، چه زمانی آرام می گیرد و کی می خوابد. بسیاری از والدین در میانه راه احساس درماندگی می کنند و حتی زندگی مشترک خود را نیز بر سر این راه از دست می دهند.

اولین کاری که باید انجام دهید، پذیرش وجود اختلال در فرزندتان است؛ پس باید شروع به کسب اطلاعات در این زمینه بکنید (کاری که احتمالا الان هم در حال انجام آن هستید).

سوءتفاهمات و تفکرات غلط در مورد بیش فعالی را کنار بگذارید. ابتلا به این اختلال ارتباطی با تربیت شما ندارد. از سوی دیگر، اگر فرزندتان به حرف های شما گوش نمی دهد، با شما لجبازی نمی کند. او در واقع، حتی خودش هم نمی خواهد این طور باشد و گاهی از آنکه باعث ناراحتی و آزار شما شده احساس عذاب وجدان می کند.

وظیفه شما این است که به او امید و عشق بی قید و شرط بدهید. او با کمک درمان به زودی عملکرد تحصیلی و اجتماعی بهتری خواهد داشت.

برای بهبود روابط خود با فرزندتان نکات زیر را فراموش نکنید:

برنامه ریزی فعالیت های هیجان انگیز:

هر چند زندگی با کودک بیش فعال سخت است، اما می تواند پر از فعالیت های لذت بخش، جدید و هیجانی باشد. در کنار او می توانید ساعت ها فعالیت جسمی و ورزشی را تجربه کنید. او در فعالیت های ورزشی می تواند به یک قهرمان تبدیل شود. پس می توانید انرژی او را در مسیر پیشرفتش صرف کنید.

با متخصص تغذیه مشورت کنید:

تاثیر پیروی کردن از رژیم های غذایی خاص بر علائم اختلال بیش فعالی-نقص توجه کاملا مشخص نیست. برخی از محققان معتقدند مصرف برخی مواد غذایی برای بهبود عملکرد مغز و کاهش علایم و نشانه های این اختلال مفید هستند.

مصرف مواد غذایی سرشار از پروتئین، تخم مرغ، گوشت قرمز، حبوبات و مغزها برای بهبود تمرکز حواس در کودکان بیش فعال توصیه می شود.

پیش از تغییر رژیم غذایی کودک با متخصص تغذیه مشورت کنید.

عصبانی نشوید:

بارها پیش می آید که به فرزندتان می گویید لباسش را بپوشد، اما هر بار که به او سر می زنید در حال انجام کار دیگری است. همانطور که گفتیم او قصد لجبازی ندارد، فقط خیلی زود حواسش پرت می شود. به جای آنکه عصبانی شوید، در کنارش بمانید تا خواسته شما را انجام دهد.

خلاقیتش را پرورش دهید:

قوه خلاقیت این کودکان به دلیل خیال پردازی، بسیار قوی است. او را در مسیر خلاقیت هدایت کنید و از ایده هایش لذت ببرید.

محیط آرامی برایش ایجاد کنید:

انتظار نداشته باشید که کودکی که دچار نقص توجه است، در یک خانه شلوغ، پر رفت و آمد و پر از محرک بتوانید درس بخواند. محیطی که فرزندتان در آن قرار دارد باید منظم، سازمان یافته و تمیز باشد. به او در مرتب کردن اتاقش کمک کنید و سعی کنید دکور اتاق او را ساده، بدون وسایل اضافه و محرک های صوتی و بصری نگه دارید.

تشویقش کنید:

کودک بیش فعال به ندرت تحسین می شود. آنها برای هر کاری مورد انتقاد قرار می گیرند، که می تواند باعث کاهش عزت نفس پایین و حتی لجبازی در آنها شود.

در عوض، برای هر رفتار درست فرزندتان را تشویق کنید. شیوه های تشویقی به افزایش توجه و کنترل رفتارهای تکانشی کمک می کند. سیستم پاداشی برای رفتار خوب برای فرزندتان تعیین کنید که هر چند پاداش کوچک به یک پاداش بزرگ می انجامد.

در بیان انتظارات و خواسته هایتان صریح باشید:

فعالیت ها را متناسب با توانایی فزرندتان تعیین کنید. قوانین خانه باید به صورت شفاف و خلاصه باشد.

از فرزندتان بخواهید آنچه به او گفته اید را تکرار کند (البته، در این کار زیاده روی نکنید).

وظایف را به گام های کوچک تر تقسیم کنید. برای انجام تکالیف درسی یا وظایفی که به تمرکز احتیاج است، زمانی را برای استراحت کودک در نظر بگیرید.

اجازه ندهید زمان خالی برای فرزندتان باقی بماند:

کودکان دچار اختلال بیش فعالی-نقص توجه در زمان فراغت و بیکاری رو به خراب کاری می آورند. انرژی او را با کلاس های ورزشی و هنری تخلیه کنید. اگر باز هم زمان اضافی باقی ماند، از او بخواهید در تمیزکاری یا آشپزی به شما کمک کند.

نتیجه گیری

بسیاری از افراد مبتلا به این اختلال زندگی مولد، شاد و موفقی را طی می کنند. درمان تا حد زیادی به کودک کمک می کند. لازم است که علائم کودک زیر نظر گرفته شود و به طور منظم با روانپزشک و روانشناس کودک ملاقات داشته باشید.

گاهی دارویی که زمانی اثربخش بود، دیگر اثر ندارد. که در این صورت لازم است با روانپزشک صحبت کنید و برنامه درمان عوض شود.

در مورد بسیاری از افراد، علائم اختلال در بزرگسالی بهبود می یابد و دیگر نیازی به ادامه درمان نیست.

به جرات می توان گفت هر چند اختلال بیش فعالی-نقص توجه اثرات منفی زیادی در زندگی کودک دارد، اما آنچه شرایط را بدتر می کند رفتار غلط خانواده است.

می توانید شرایط را بپذیرید، انرژی فرزندتان را در مسیر درست خرج کنید و با کمک درمان به او و خودتان آرامش بیشتری بدهید یا هر روز با خشم و فریاد با او مقابله کنید و شاهد تشدید بیش فعالی او باشید.

انتخاب با شماست!

سایر منابع:

cdc

healthline

webmd