فهرست مطالب
خانه » مشاوره خانواده »
خیلی مهم نیست اگر همسرتان به موقع بیدار نمی‌شود، سلیقه بدی در لباس دارد، همیشه داروها و قرار ملاقات‌هایش را فراموش می‌کند، کلیدهایش را جا می‌گذارد یا هیچ وقت وسایل ضروری‌اش را آماده نمی‌کند. اگر در حال مادری کردن برای همسر هستید، در واقع عدم اطمینان و احترامتان را به او نشان می‌دهید.
اگر همسر نابالغ و بی مسئولیتی دارید، شاید بارها به خود گفته باشید: من همسرش هستم، نه مادر یا پدرش. قرار دادن خودتان در نقش والد و قرار دادن همسرتان در نقش کودک، از او مسئولیت زدایی می‌کند و برای سلامت رابطه‌تان مخرب است. همسرتان بالاخره از این نقش کنترل‌گر شما خسته می‌شود و زندگی مشترک به میدان جنگ تبدیل می‌شود. اینجاست که روزی به مشاوره زوج درمانی نیاز پیدا خواهید کرد. پس بهتر است پیش از این نقطه، همین امروز دست از این کار بردارید.
نشانه‌های مادری کردن برای همسر در زندگی مشترک:
شاید ندانید رفتارتان چه احساسی به همسرتان می‌دهد؛ اما رفتارهای شما در واقع مناسب تعامل با فرزندتان است؛ نه همسرتان. شاید طبق عادت همین رفتارها را با فرزند خود نیز داشته باشید؛ اما لازم است تفاوت بین رابطه با همسر و رابطه با فرزندان را به یاد داشته باشید.
برخی از نشانه‌های مادری کردن برای همسر بسیار واضح هستند و برخی دیگر پنهان. اما به هر حال نشان دهنده عدم اطمینان و احترام شما نسبت به همسرتان هستند.
- لباس‌هایی که فکر می‌کنید همسرتان باید برای یک مراسم یا قرار ملاقات بپوشد را انتخاب می‌کنید.
- سبک حرف زدنتان با همسرتان مانند گفتگو با بچه‌هاست و تن صدایتان مادرانه است.
- بشقاب غذای همسرتان را زیر نظر دارید و برای او گوشت و سبزیجات بیشتری سرو می‌کنید.
- صبح‌ها همسرتان را از خواب بیدار می‌کنید.
- موقع مسافرت، وسایل همسرتان را شما می‌بندید.
- مدل موی همسرتان را انتخاب می‌کنید.
- مقام رسمی یادآوری در خانه را در اختیار دارید، یادآوری قرار ملاقات‌ها، وظایف، داروها و هر کار دیگری که باید در زمان مشخصی انجام شود، بر عهده شماست.
- تصور می‌کنید یکی از نقش‌هایتان اصلاح رفتار همسرتان است.
- همیشه برای رفع نیازهایش تلاش می‌کنید.
- بیش از حد از او محافظت می‌کنید.
- شلختگی‌های همسرتان را تمیز می‌کنید.
- لباس‌های همسرتان را خریداری می‌کنید.
- همیشه مراقب اشیای همسرتان مانند کلیدها، عینک یا کیف پولش هستید و دائما به او یادآوری می‌کنید که آن‌ها را فراموش نکند.
فراموش نکنید که رابطه والد-فرزندی با مشخصه یک سویه بودن جریان اطلاعات همراه است. کنترل مالی، تعاملات دستوری، انتظارات غیرمعقول، دست کم گرفتن همسر، عدم انعطاف پذیری و نادیده گرفتن توانایی های همسر از دیگر مشخصه‌های مادری کردن برای همسر است.
چرا نقش والد-فرزندی بین همسران به وجود می‌آید؟
وجود رابطه والد-فرزندی در زندگی مشترک به سادگی به معنی نابرابری بین همسران است. چرا همسران در این الگوی ارتباطی اشتباه گیر می‌کنند؟ برای داشتن یک رابطه سالم زوج باید به یکدیگر احترام بگذارند از یکدیگر حمایت کنند و هر دو مراقب دیگری باشند. هر دو باید بدانند که والد و فرزند دیگری نیستند. پس چرا برخی از زوجین این نقش را قبول می‌کنند؟
نقش والد:
برخی از افراد از داشتن حس والد احساس هدف و معنی در زندگی می‌کنند. برخی دیگر نیز برای نجات همسرشان یا مراقبت از او این نقش را قبول می‌کنند. بیشتر این افراد این نقش را قبول می‌کنند زیرا در دوره کودکی آن طور که نیاز داشتند از مراقبت از حمایت والدین برخوردار نبوده‌اند. قبول نقش والدی در زندگی مشترک با نیت خوب انجام می‌شود؛ اما در بیشتر موارد ثمره مثبتی ندارد.
نقش فرزندی:
عدم بلوغ عاطفی می‌تواند عامل قبول نقش فرزندی در رابطه باشد. این افراد ضعف‌های خود را پنهان می‌کنند و ترجیح می‌دهند دیگران آن‌ها را هدایت کنند. در بسیاری از موارد خود والدین کنترل‌گر و سختگیری داشته‌اند که همه کارهایشان را زیر نظر داشته‌اند. این افراد بی مسئولیت و فاقد آگاهی عاطفی رشد کرده‌اند که در نهایت تمامی این الگوها را در ازدواج خود ادامه داده‌اند.
چطور دست از مادری کردن برای همسر بکشیم؟
اولین چیزی که باید بدانید این است که نشان دادن اهمیت و مراقبت از همسر طبیعی و مورد انتظار است. اما زمانی که از مرزهای طبیعی عبور می‌کنید و شروع به مادری کردن برای همسر می‌کنید، مشکلات شروع می‌شوند.
به جای آن‌که همسرتان را سرزنش کنید، نقش خود را در شکل‌گیری این رابطه بررسی کنید. آیا عادت دارید همیشه مسئولیت همه چیز را بپذیرید؟ آیا وقتی ناراحت و عصبانی می‌شوید دیگران را تنبیه می‌کنید و توهین می‌کنید؟ ضعف‌های رفتاری خود را بشناسید و به دنبال تغییر آن‌ها باشید.
با همسرتان در مورد مسائلی که وجود دارد حرف بزنید و از او بخواهید رفتارش را اصلاح کند، مانند جمع کردن لباس‌ها از روی زمین و مبل. دست از خشم منفعلانه و حرف‌های کنایه آمیز بردارید و در عوض وظایفش را صریح و مودبانه به او یادآوری کنید. اگر درخواست شما را نادیده گرفت، شاید بهتر باشد صحبتی جدی و بالغانه در مورد مسئولیت‌های مشترکتان داشته باشید.
فهرستی از مسئولیت‌های روزانه، هفتگی و ماهانه هر کس تهیه کنید. چه کسی قرار است کارهای خانه را انجام دهد و کدام امور در خانه به همسرتان سپرده می‌شود؟ امور مالی و برنامه‌ریزی در این مورد با چه کسی است؟ کارهای اداری را چه کسی باید انجام دهد؟ برخی امور را به همسرتان بسپارید و مسئولیتش را روی دوش او قرار دهید. اجازه دهید خودش وظایفش را تکمیل کند، حتی اگر تاخیر در انجام آن به ضرر خانواده باشد.
نسبت به رفتار خود آگاهی پیدا کنید و از رفتار کردن با همسرتان مانند یک بچه دست بردارید.
در مورد وظایف همسرتان در خانه، مانند بردن آشغال‌ها و تعمیر وسایل، انتقاد نکنید و سعی نکنید به او کمک کنید.
اجازه دهید همسرتان اشتباه کند و با عواقب آن رو به رو شود، مانند دیر بیدار شدن برای یک جلسه مهم.
مانند یک بزرگتر والد با همسرتان حرف نزنید.
اگر مشکلات شما با تکنیک‌های رفتاری بالا حل نشد، پیشنهاد می‌کنیم با یک مشاور صحبت کنید. زوج درمانی در این زمینه می‌تواند کمک کند.
