فهرست مطالب
خانه » مهارت های زندگی »
شاید از خود بپرسیم پذیرش چه تأثیر مثبتی روی زندگی ما دارد؟ باید ایتدا بدانیم نحوه زندگی ما امری انتخابی است. اغلب این دو حالت جزو انتخاب‌های ماست: اول اینکه در یک نبرد دائمی باشیم، با خود واقعی‌مان بجنگیم، بر جنبه‌های بد تمرکز کنیم، از نحوه پیشرفت اوضاع ناراضی باشیم و سعی کنیم افراد اطرافمان را تغییر دهیم.
دومین انتخاب این است که بدون قضاوت همه به ویژه خودمان، برای آنچه هستند و هستیم، قدردان باشیم. بپذیریم که هر چه در اکنون هست ممکن است در آینده تغییر کند؛ اما همواره به سمت کمال است. این انتخاب مثبت، صلح آمیز و موفق است.
هر چه دیگران را بپذیریم، زندگی بدون استرس تر و بی تشویش تر خواهد بود. جورج اورول نویسنده مشهور کتاب قلعه حیوانات می گوید: خوشبختی تنها در پذیرش وجود دارد.
پذیرش توانایی این را دارد که زندگی را آسان‌تر کند؛ چرا که تنها از این راه است که می‌شود عصبانیت، استرس، اضطراب، نفرت، افسردگی، ناامیدی و احساس گناه را کنار گذاشت. منظور از این پذیرش، توانایی کنار آمدن با آنچه در گذشته بوده، عدم قطعیت آینده و ناقص بودن زمان حال و همچنین چیزهایی است که نمی توان تغییرشان داد.
معنی پذیرش
پذیرش یعنی دوست داشتن بی قید و شرط خودمان و مقاومت در برابر خطرات کمال گرایی. با دوست داشتن و پذیرفتن انسانیت خود، ما هم با کل بشریت رفتار مشابهی خواهیم داشت. همه افراد تاریخ ساز برای رسیدن به خودآگاهی و پذیرفتن کامل خود، تلاش و درد زیادی کشیده‌اند. تنها پس از این اتفاق است که می‌توان شفقت و عشق به دیگران داد و از رنج دیگران کم کرد.
پذیرش یک فرایند فعال است برای ایجاد مقدهمه‌ای برای تغییر و تبدیل شدن به بهترین نسخه ما. این به این معنی نیست که امکانتمان را محدود کنیم؛ بلکه در عوض فضایی را برای ارتقا فراهم می‌کنیم و تمام حواشی را کنار می‌گذاریم.
نقطه مقابل پذیرش
نقطه مقابل پذیرش، قضاوت است. برای پذیرش باید قضاوت را متوقف کنیم حتی درباره خودمان و بپذیریم که واقعا که هستیم. پذیرش به هیچ عنوان به معنی استعفا و کناره گیری نیست. پذیرش واقعی با پذیرش خود شروع می‌شود. تنها زمانی که خودمان را بپذیریم، می‌توانیم دیگران و اتفاقات زندگی را بپذیریم. اشتباه نگیریم پذیرش به معنی دست از تلاش برداشتن برای بهبود نیست. ما باید به فکر توسعه فردی و اجتماعی، آزمون و خطا و دستیابی به اهداف باشیم.؛ اما اگر وقفه یا مانعی پیش آمد، شکست خورید یا اشتباهی مرتکب شدیم، آن را به خاطر تجربه و درسی که به ما می‌آموزد، بپذیریم و برای انجام کار بزرگتر دوباره تلاش کنیم.
پذیرش خود
بسیاری معتقدند که پذیرش باید یکی از اهداف مهم زندگی ما باشد. همانطور که کارل راجرز می‌گوید: تناقض بزرگ این است که وقتی خودم را همانطور که هستم بپذیرم، می‌توانم تغییر کنم.
شاید تا امروز پذیرش با مفاهیم منفی مثل تسلیم شدن یا منفعل بودن عجین شده باشد. کارل یونگ می‌گوید: وحشتناک‌ترین چیز این است که خود را کاملا بپذیریم. با این حال شاید پذیرش خود یکی از راه های خوشبختی ما باشد.
کامل شدن تنها با پول در آوردن، معروف شدن، خواندن همه کتاب‌های دنیا یا حتی نجات جهان نیست. شاید زمانی به نقطه کمال برسیم که خود را بپذیریم.
امکانات لازم برای پذیرش:
باید گاهی کمی عقب نشینی کنیم و به خودآگاهی بیشتری برسیم، آنچه که که درون ما اتفاق می افتد، با دقت بررسی کنیم و در نهایت خود را برای تجربه های آینده زندگی آماده کنیم.
٣ اصل مهم برای رسیدن به هنر پذیرش عبارتند از:
خودآگاهی
خودآگاهی به این معنا نیست که ما می‌توانیم حوادث را خارج از کنترل خود تغییر دهیم؛ بلکه ما می‌توانیم تنها نحوه درکمان از حوادث راه تغییر دهیم. واقعیت این است که هیچ رویدادی خود به خود نمی‌تواند ما را آزار دهد؛ بلکه این قضاوت و درک ما از آن رویداد است که می‌تواند به ما آسیب برساند.
ما نمی‌دانیم چه اتفاقی چه زمانی پیش خواهد آمد، تنها می‌توانیم خود را برای آن آماده کنیم.
وقتی روی توانایی هایمان تمرکز کنیم نه تنها شادتر بلکه موثرتر و خلاق تر خواهیم شد.
ذهن آگاهی
گاهی نمی توانیم بین احساسات و واقعیت عینی ثبات برقرار کنیم و برای این کار باید آنچه درونمان می گذرد را به دقت بررسی کنیم.
تارا براچ می گوید: کیفیت آگاهی آنچه را که در تجربه لحظه به لحظه ما اتفاق می افتد، تشخیص می دهد. به عنوان مثال هنگامی که از ترس آگاه هستیم، می دانیم که افکار ما در تنش هستند، بدنمان احساس سفتی و لرزش می کند و ممکن است مجبور به فرار شویم؛ اما همه اینها را بدون کنار کشیدن از منشأ ترس تجربه می کنیم. این همان ذهن آگاهی است که به ما اجازه می دهد زندگی را همانطور که هست ببینیم.
شفقت
این که بدانیم باید چه کار کنیم آسان است اما عملی کردن آن بسیار مهم تر است. باید نسبت به خود دلسوزی داشته باشیم. ما نمی توانیم آنچه نداریم را ببخشیم.
تارا براچ می گوید: شفقت این است که بتوانیم به شکلی همدلانه با آنچه درکی می کنیم ارتباط برقرار کنیم.
به جای مقاوت در برابر احساسات گوناگون، ما درد خود را با مهربانی می پذیریم. به جای قضاوت به درک خود می پردازیم. شفقت به به تجربه ما احترام می گذارد و به ما اجازه می دهد با زندگی همانطور که هست، صمیمی باشیم.
وقتی هر سه اصل را در نظر می گیریم، پذیرش به منزله کناره گیری به نظر نمی رسد، بلکه مهم ترین گام به سمت خودآگاهی، رشد و آزادی است.
چند تمرین ساده وجود دارد که پذیرش را بیشتر به کار بگیریم:
بر آنچه داریم تمرکز کنیم
شاید این حرف مقداری کلیشه ای به نظر برسد ولی راهکار واقعی همین است.
احساس رضایت را تقویت کنیم
شاید این مفهوم با قناعت و چشم پوشی معنا شود ولی در واقع اینگونه نیست.
خودمان را ببخشیم
شاید سرزنش خودمان ما را از هرچیزی بیشتر از اهدافمان دور کند. با آنچه بوده ایم کنار بیاییم و اگر دوست داریم پیشرفت کنیم این نقطه آغاز ماست.
از واقعیت دوری نکنیم
همه ما مشکلاتی داریم که می خواهیم به روش‌های مختلفی فراموششان کنیم؛ اما باید بپذیریم که نگه داشتن آن ها در اعماق ذهنمان روان ما را دچار مشکل می کند.
حال حاضر را دریابیم
همه ما نگران گذشته ای هستیم که برنمی گردد و آینده ای که هنوز نیامده است. پس بهتر است گاهی توقف کنیم و لحظه زندگی مان را درک کنیم. گاهی به گذشته که نگاه می کنیم متوجه می شویم تلاش آن چنانی هم برای آن نکرده‌ایم ولی اتفاق افتاده و شاید اگر زیادی تلاش می کردیم این اتفاق نمی‌افتاد.
روانشناسان مثبت نگر همیشه بر اصل پذیرش در زندگی تأکید دارند و در سیمیاروم شما می‌توانید با روانشناسان متخصص در روانشناسی مثبت همچون دکتر شهریار شهیدی و دکتر الهام باغانی برای تقویت روحیه پذیرش خود، مشاوره داشته باشید.
